تا سالياني نه چندان دور روستاها از ابتدايي ترين ملزومات بهداشتي محروم بودند و بيش از ۴۰ درصد از مرگ هايي كه در كشور رخ مي داد در پنج سال اول حيات كودكان روستايي اتفاق مي افتاد. از اين تعداد مرگ و مير حدود يك ششم از شش بيماري عفوني ديفتري، كزاز ،سياه سرفه، سل، فلج اطفال و سرخك كه واكسن هاي موثر ومعتبر دارند پديد مي آمد و يك ششم ديگر كودكان با بيمارهاي عفوني ديگر كه قابل پيشگيري بود جان خود را از دست مي دادند.
اين رويدادها، مسئولان مربوطه را برآن داشت كه شبكه بهداشتي و درماني را در كل كشور از جمله روستاها گسترش دهند، از اين رو در ۱۲ شهريورماه سال ۱۳۶۳ با ايجاد نيروهاي بهورز در خانه هاي بهداشت روستايي سلامتي و پيشگيري به دورترين نقاط كشور قدم گذاشت.
در اين تحول نقش بهورزان بسيار برجسته است، آنها توانستند مهم ترين مفاهيم بهداشتي را به ساده ترين شكل و با شيواترين لهجه به زبان روستايي بازگو نمايند و نويد دهنده سلامتي روستاها باشند.
تلاش اين قشر پر توان در دور افتاده‌ترين روستاها موجب شد تا نه تنها خدمات بهداشتي لازم به روستاييان ارايه بلكه سلامت اين قشر زحمتكش جامعه نيز تامين شود.
گرچه مدرك تحصيلي بهورزان درسال هاي نخست ورود به حوزه بهداشت و درمان، مدرك سال ابتدايي بود اما درحال حاضر با ارتقا نيروي انساني حرفه بهورزي تا مقطع كارداني جزو رشته هاي دانشگاهي قرار گرفته است.
از جمله وظايفي كه بر عهده بهورزان در خانه بهداشت است مي توان به، مراقبت از زنان باردار و كودكان زير ۶ سال، واكسيناسيون كودكان، بيماريابي، مشاوره تنظيم خانواده، آموزش مردم در جهت ارتقاء سلامت، اجراي برنامه سرشماري ساليانه و بازديد از بهداشت محيط مدارس ومنازل اشاره كرد.
در حال حاضر ۳۰ هزار بهورز در ۱۸ هزار خانه بهداشت در سراسر كشور به فعاليت مي پردازند
و نقش آنها در سلامت جامعه حياتي است.
دوازدهم شهريور ، روز بهورز
