سقز با دورنمای سمنان
فاطمه سعیدزاده
یکی از مناظر دلربای سقز در شب را میتوان از بلندای ورودی سقز نرسیدە بە پلیس راە سقز سنندج نگریست اما پس از تیرماە همان تابلوی زیبا به شهری در کویر میماند. حسرتی که با تک تک ما همزاد است و اغلب نیز اصل را بر برائت خودمان و قصور دیگران گذاشته ایم.
سقز در مقایسه با مناطق همجوار منابع آبی و خاکی مناسبی دارد که در صورت اهتمام دولت و مردم ظرفیت افزایش سرانه فضای سبز را بخوبی داراست.
زیباسازی و نگهداری فضای سبز شهری بطور کلی در زمره وظایف شهرداریها به عنوان مجری و سازمان محیط زیست صرفاً به عنوان ناظر بر ایفای حقوق زیست محیطی شهروندان در مناطق مختلف شهرها است.
نه گذشته و نه اکنون واکاوی تحقق امور محوله به ارگانهای نامبرده مثمر ثمر نبوده است و منظور نگارنده هم نیست.
آنچه قابل تاکید و تامل است یادآوری نقش شهروندان به مثابه ساکنان متعهد و علاقمند به سرسبزی پایدار زیست بومشان است.
با فرض قریب به یقینِ اهمال مسئولان و نبود نظارتهای قانونی؛ آیا ما شهروندان نسبت به محیط زندگی مان ادای دین کرده ایم؟ به نظر میرسد شواهد حاکی از کم رغبتی و سهل انگاری نهادینه شدەای است که بطور جبران ناپذیری دورنمای فرانسلی و سرزندگی طبیعی را با خطر مواجه کرده است.
راه حل کوتاه مدت با تکیه بر اصل اولویت نیل به اهداف کوچک میتواند این باشد که امروز و فردا به فراخور وسع مالی و آگاهی فردی دست به کار شویم و مطابق با تجویز کارشناسان مسئول تک درخت متناسب با شرایط اقلیمی سقز بکاریم؛ تاکید بر تک نهال دلایلی دارد که اهم آن تمرین تدریجی و ایجاد علاقمندی برای نگهداشت مداوم است برعکس کاشت چندین درختچه که احتمال خستگی و زدگی حاصل از آن پس از مدتی کوتاه منجر به هر از گاهی نیمنگاهی شود
“سنگ بزرگ نشانه نزدن است”
آنجاست که دوسه سال بعد از آن دورنمای شبهای سقز شاید زیباتر از درونمایه زیست محیطی سقز نباشد و با سری افراشته نام شهرمان را جلوی محل تولد بنویسیم و با جدیت از نهادهای قانونی مطالبات محیط زیستی و خدمات شهری را مطالبه کرد.