بعد از گذشت تنها ۱ سال از عمر اثر به قول سازنده آن “مجسمه جاودانه هه لپه رکه سوارو” با ارتفاع ۵ ونیم متر و طول ۶ متر و عرض ۳ متر ،نشانه‌هایی از ضعف در ساخت و طراحی و عدم رسیدگی و نگهداری آن بعد از یکسال مشهود و نمایان‌تر شده است.
به گزارش ده نگی شار:
در اواسط سال ۹۵ و با آغاز بکار ساخت مجسمه هه لپه رکه سوارو که در راستای کارهای فرهنگی شورای اسلامی شهر و شهرداری سقز و با قراردادی حدوداً ۱۳۰ میلیونی شروع بکار کرده بود، بالاخره در ۱۲ اردیبهشت ۹۶ و باقیمت ۳۴۰ میلیون تمام و در محلی نصب شد که تا بدین لحظه نیز بر سر محل جانمایی آن اختلاف‌نظرهایی وجود دارد.
جدای از این مبحث که آیا از این سازه می‌توان به‌عنوان نماد یاد کرد نظر خود سازنده اثر جالب‌توجه است که از آن به‌عنوان اثری مدرن و مهندسی سازه نام می‌برد که باید دید نظر کارشناسان امر در این خصوص نیز همان‌گونه است.
هرچند طی بازدید یکی از مجسمه‌سازان بزرگ کورد و حتی ایران ( استاد هادی ضیاالدینی) از مجسمه که ایراداتی را نیز به آن وارد دانست، اما یک رأی بودن و عدم تحمل نقد سازنده آن کار را همان‌گونه پیش برد که به نظر خود کامل می‌نمود.
بیشترین بحثی که توجه محافل عمومی را به خود جلب کرد قیمت تمام‌شده این اثر بود که بالغ‌بر ۳۴۰ میلیون تومان برای شهرداری آب خورد، تصمیمی که اگر تفکر صحیحی پشت آن بود، شاید بیشتر میدان‌های سقز را صاحب المان می‌کرد.
جالب‌تر آنکه طی چندین جلسه که برای جانمایی آن صورت گرفت پافشاری سازنده مجسمه بر استقرار آن در میدان مادر بود که متأسفانه با کوتاه آمدن مسئولین مربوطه مجسمه در ضلع جنوب شرقی میدان مادر جانمایی شد ، محلی که شاید به دلیل وجود هتل کورد و مسیر رفت و آمد مسافران عازم بانه دلیل اصرار بر این کار باشد ، اصراری که انگار بیشتر به جهت جلب توجه افراد غیر بومی ( مسافران) به مجسمه ( یا گرفتن سفارش کار از شهرهای دیگر) و بی توجهی کامل به نظرات شهروندان بود .
مقایسه ۲ مکان ( مکان پیشنهادی بسیاری از شهروندان و صاحب نظران و محل کنونی که فقط از دید سازنده آن مناسب بوده ) را به راحتی میتوانید در عکس زیر مشاهده کنید.
دلیل مخالفت سازنده مجسمه با جانمایی آن در محلی غیر از میدان مادر بسیار جالب و صدالبته قابل‌تأمل است، اما وجود ۲ مجسمه (کچه شوانه، هه لپه رکی سوارو) و با شعاع کمتر از ۳۰۰ متر در کنار هم و در مقابل نبود یک المان در میدان مرکزی شهر، جانمایی این سازه گران‌بها و درعین‌حال نامتعارف را کاملاً زیر سؤال برده است.
حال با این هزینه گزاف جدای از اینکه می‌شد چندین نماد و المان برای شهر بدون نماد سقز ساخت، اگر فکری اقتصادی در پشت ماجرا می‌بود و علاقه وافر و اصرار تعدادی از مسئولین وقت به اسب محکم‌تر یا موجه‌تر می‌بود می‌شد با همان پول یک گله اسب خرید و در مکانی مناسب جانمایی و حتی از آن درآمدزایی کرد.
و در پایان توصیه‌ای به صاحب اثر:
حضور گاه و بی گاه شما در هتل کورد و میدان مادر و جویا شدن نظر مسافران و مشتریان هتل و ساکنین محل در مورد شاهکارتان ، دید مردم و شهروندان را در مورد قیمت و محل ، همچنین ایرادات ساختاری آن تغییر نخواهد داد .
«هه لپه رکی سوارو» روایتگر یکی از آیین‌های فرهنگی کوردی است که پیرو آن چابک‌سواران کورد، اسب را برای تبعیت از موسیقی و اجرای حرکات ریتمیک به میدان می‌آورند و نمود ورزیدگی، شجاعت، نظم‌پذیری و وفاداری مرد کورد نسبت به آیین و اصول جامعه‌اش است که در این اثر به هیچ‌یک از آن توجهی نشده است.
