به بهانه سالگرد مرگ عبدالله سلیمان متخلص به گوران پدر شعر نو کردی
“گوران” بنیانگذار شعر نو کُردی
عبدالله بیگ، فرزند سلیمان بیگ، مشهور به «گوران» بنیانگذار شعر نو کُردی سورانی است.
، در کتاب «خلاصهای از زندگی و آثار شعرای نامدار کُرد» در مورد این شاعر کُرد زبان آمده است: عبدالله بیگ، فرزند سلیمان فرزند عبدالله بیگ به سال ۱۹۰۴ در حلبچه چشم به جهان گشود؛ اصلیت آنها اهل شهر مریوان هستند و لکن پدربزرگش به حلبچه کوچ و آنجا را برای سکنی گزیدن خود و خانوادهاش برگزیده است.
از همان هنگامه شعر سرودنش تخلص “گوران” را برای خود برگزید، گوران اسم یکی از طایفههای بزرگ کُرد است.
در همان اوان کودکی نزد پدرش سلیمان بیگ که به سلیمان بیگ کاتب شهرت داشت، قرآن و کتب ابتدایی حجرهها را فراگرفت، پس از آن در حجرهی مسجد پاشا در حلبچه به تلمذ پرداخت.
بیشتر دروس و کتب حجرههای آن روزگار را به اتمام رسانده ولی در سال ۱۹۱۹ که حلبچه توسط نیروهای انگلیسی اشغال شد، ناچار از حلبچه به “بیاره” کوچ کردند پس از مدتی به حلبچه بازگشتند و در همان دوران پدرش را نیز از دست داد.
پس از آن در مدارس جدید آن هنگام به تحصیل ادامه داد؛ پس از پایان دوره متوسطه به علت فوت برادرش ناچار به همراه عبدالواحه نوری، پسر داییش به مدرسه علمیه کرکوک میروند.
پس از اتمام تحصیلات به استخدام آموزش و پرورش درمیآید و به تدریس میپردازند و در بسیاری از روستاهای حلبچه به عنوان معلم به کار اشتغال داشته است.
از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۴ میلادی به همراه دو تن از دوستانش در ایستگاه رادیوی شرق نزدیک شهر یافا در فلسطین به فعالیتهای گوناگون فرهنگی پرداخته است.
سال ۱۹۴۴ در پی مشکلاتی مالی که گریبانگیرش میشود به دو سال حبس محکوم میشود و پس از آزادی از زندان در ۱۹۵۲ به سلیمانیه باز میگردد و به عنوان سردبیر روزنامه ژین به کار میپردازد.
در سلیمانیه در مجله شفق که از کرکوک به سلیمانیه منتقل و به نام “بیان” منتشر میشد به کار میپردازد و در همان سالها به همراه هیئتی رسمی از عراق به کشورهای روسیه، چین و کره شمالی سفر و از این کشورها بازدید میکند.
سال ۱۹۶۰ به عنوان استاد ادبیات کُردی در دانشکده ادبیات کُردی دانشگاه بغداد به تدریس میپردازد و نیز در روزنامه آزادی به عنوان عضوی از شورای نویسندگان به فعالیت ادبی و سیاسی میپردازد و سال ۱۹۶۲ به سرطان معده دچار و برای درمان به مسکو اعزام میشود.
در مسکو فعالیت در انجمن کُردشناسی بخش شرق شناسی آکادمی علوم «سن پترزبورگ» به وی پیشنهاد میشود اما به دلیل تشدید بیماریش از فعالیت در این انجمن صرف نظر و به سلیمانیه باز میگردد.
پس از بازگشت از مسکو مدتی در بغداد میماند و پس از مدتی به سلیمانیه باز میگردد. گوران در سال ۱۹۶۲ جان به جان آفرین تسلیم و به دیار باقی شتافت.
گوران را باید از بزرگترین و تاثیرگذارترین شاعران کُرد در کُردی جنوبی دانست.
گوران نقطه عطف و بنیانگذار شعر نو کُردی است وی با پیروی از شعر محلی کردی به سرودن اشعار هجایی پرداخت.
این اقدام گوران در محافل ادبی آن روزگار که تابع شعر عروضی بودند، انقلابی به پا کرد هر چند به مانند آغاز شعر نو در ادبیات فارسی با مخالفتهای سرسختانه روبرو نشد علت آن نیز وجود اسلوبی در ادبیات گذشته کُردی بود که گوران از آن تبعیت میکرد/ایسنا