نقش شوراهای حل اختلاف در احیا فرهنگ صلح و سازش
نویسندگان :
۱٫سمیرا خزایی، (نویسنده مسئول)کارشناس ارشد حقوق جزا و جرم شناسی، دانش آموخته دانشگاه شهید بهشتی
۲٫ ناهید زند لشنی، کارشناس ارشد حقوق خصوصی، دانش آموخته دانشگاه شهید بهشتی
نشانی نویسنده اول :کرمانشاه،کنگاور،بلوار انقلاب،روبه روی معبد آناهیتا،کوی تعویض روغنی سلامت،دست چپ، اولین بن بست،کدپستی ۵۳۷۱۵- ۶۷۴۱۶
پست الکترونیک نویسنده اول: Khazaei.law87@yahoo.com
چکیده :
شورای حل اختلاف بر اساس آیین نامه اجرایی ماده ۱۸۹ قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، با هدف کاهش طرح دعاوی در محاکم دادگستری و ترویج فرهنگ صلح و سازش تاسیس گردیده است. شورای حل اختلاف بر خلاف گذشته که به دنبال افزایش مشارکت مردم در حل و فصل اختلافات و صلح و سازش بود، امروزه با هدف صلح و سازش میان اشخاص حقیقی و حقوقی غیر دولتی زیر نطر قوه قضاییه فعالیت می کند. در این مقاله نگارنده ابتدا به بیان پیشینه ی صلح و سازش در قرآن کریم می پردازد. سپس به تبیین هدف اصلی شورای حل اختلاف که سازش و میانجی گری می باشد، می پردازد. در واقع بررسی می گردد که محتویات قانون شورای حل اختلاف تا چه اندازه می تواند سازوکارهای رسیدن به صلح و سازش را تامین گر باشد. همچنین بررسی می گردد که در قانون مذکور چه موانعی در جهت تامین امر و صلح و سازش وجود دارد. به نظر می رسد، عدم استقلال این نهاد مردمی و وابسته بودن آن به قوه قضاییه و از طرف دیگر اجباری بودن ارجاع دعاوی مالی تا سقف ۲۰ میلیون تومان به شورای حل اختلاف بنابر قانون جدید و مجانی بودن فعالیت اعضای شورا و عدم تتمیع کامل آنها، از مهمترین موانعی است که در رسیدن شورا به هدف صلح و سازش مانع ایجاد می کند.
