در کنار کمبودهای ناشی از مسائل اقتصادی ، اجتماعی ، تحصیلی و رفاه اجتماعی موارد مربوط به بهداشت عمومی روستاهای کشور علی الخصوص ساکنان روستاهای استانهای کم برخوردار و مرزی را تحت تاثیر قرار داده است.
به گزارش ده نگی شار:
سرطان واژه ای آشنا برای اکثر مردم است و تقریبا اکثر خانواده ها در میان خود ، اقوام ، آشنایان و …. مواردی از انواع سرطان را دیده و زندگی با یک بیمار سرطانی را تجربه کرده اند.
احتمال بروز سرطان در سنین مختلف وجود دارد ولی با افزایش سن میزان ابتلا به سرطان بیشتر می‌شود. طبق آمارها سرطان یکی از مهمترین عوامل مرگ و میر انسان‌ها ست و برپایه گزارش انجمنهای جهانی بهداشت سالیانه میلیونها نفر بعلت ابتلا به سرطان جان خود را از دست می دهند.
گفته می‌شود درصد بالای مرگ‌های ناشی از سرطان در کشورهای در حال توسعه رخ می‌دهند. این در حالی است که مرگ و میر در کشورهای پیشرفته و توسعه یافته که روند افزایشی را طی کرده‌اند به خوبی تحت کنترل در آمده است که مهمترین عامل آن افزایش سطح اطلاعات عمومی شهروندان و آموزشهای خود مراقبتی است.
در ایران سطح آموزش های خود مراقبتی متفاوت است که کمترین سطح آن را می توان در روستا و به واسطه آموزش پایین، استفاده از رابطین بهداشتی نا آشنا به بیماریها ، مسائل فرهنگی ، نبود مراکز بهداشتی و خانه های بهداشت ، عدم ارتباط گیری مناسب خانما و آقایان با بهورزان مرد یا زن و …. است.
در حال حاضر سرطان سینه شایعترین سرطان در خانمها است.معمولا از ۸ زن یک مورد احتمال ابتلا و درگیری به سرطان سینه را دارد .آمار جهانی،عوامل به وجود آوردنده سرطان سینه را، سابقه خانوادگی ، ناباروری ، مصرف بی رویه هورمون‌های زنانه،عدم شیر دهی، چاقی، مصرف دخانیات والکل را معرفی کرده است.
آموزش ، حلقه گمشده در افزایش خود مراقبتی شهروندان
وجود آموزش های مداوم در کنار افزایش سطوح علمی ، کاربردی و تخصصی بهورزان میتواند نقش بسزایی در افزایش آگاهی زنان ساکن در روستاها که از کمترین و ابتدایی ترین امکانات و اطلاعات مربوط به موارد بهداشتی و شناخت بیماری ها داشته باشد.
یکی از وظایف مراکز بهداشت اطلاع رسانی آموزشهای خود مراقبتی است.آیا در این راستا مراکز بهداشت انجام وظیفه کرده و میکند؟روستاهایی که حتی از داشتن خانه بهداشت مستقل،که جهت رفع نیاز های اولیه مردم است محرومند یا بصورت تجمعی (چند روستا با یک خانه بهداشت) بشدت دچار کمبود نیرو است بگونه ای که اکثرا فقط دارای یک نیرو فقط آقا یا فقط خانم با رشته تحصیلی غیر مرتبط و فاقد سواد لازم جهت ارائه خدمات اولیه به روستانشینان هستند.
ساکنان روستاها خصوصا بانوان نیاز به اطلاعات وآموزش‌های خود مراقبتی دارند.روستایی که فقط نیروی بهورز مرد دارد،جدا از بحث تخصص وعدم آگاهی‌های لازم بخاطر وجود عقاید مذهبی‌و…امکان انتقال مسائل و مشکلات بین مردم وبهورز بسیار دشوار است.آیا بانوان روستا نشین به دلایل نبود امکانات وعدم دسترسی به مراکز مجهز محکوم به سرطان هستند؟
قطعا بدلیل آنچه که همگان میدانیم دستیابی به اطلاعات کامل مبتلایان در روستا امکان پذیر نیست ، اما طبق اطلاعات رسیده به ده نگی شار در چندین روستای بخش مرکزی از توابع شهرستان سقز بانوانی بدلایلی همچون نبود بهورز خانم یا خانه بهداشت در محل زندگی خود و نداشتن اطلاعات کافی درخصوص آموزشهای خود مراقبتی دچار بیماریهای مقاربتی و حتی سرطان شده اند که متأسفانه بدلیل نداشتن وضعیت مالی مناسب نسبت به پیگیری و درمان عاجز مانده اند.
حسن زاده/ خبرنگار ده نگی شار
